مناجات

خدایا توی دنیای بزرگت پوسیدیم که.
خیلی دوست دارم بدونم انفجار بزرگ از دل پاک کی بوده. خدایا دلت که ناخالصی نداره.
خدایا دلت، روحت، می دونم از هیچ نمی تونه چیزی به وجود بیاد. همه چیز از خودت درست شده.همین تار و کمونچه، همین شونه های آرام کننده، عقده های دل، گریه های بی اختیار، همه چیز از خودت درست شده. جهنمت رو فکر نمی کنم خیلی باید جدی گرفت. هر کاری با بنده ات بکنی تو بهشته. هر کاری. هر کاری......... آخه کی رو می خوای ببری جهنم؟ من رو؟ بند بند وجودت رو؟ روحت رو؟
تو خودت اختیار خطا کردن نداری یا هر کاری می کنی درسته؟ چون خدایی خر کاری می کنی درسته. پس خطا نمی تونی بکنی! دلت می خواست دوست داشتی می تونستی کاری کنی که کسی اسم خطا کار عین خودت روت بذاره؟ یا دلت لک زده برای سجده کردن و لذت بردن از عبادت؟ شاید من خود تو ام؟ یه چیزی به من این احساس رو می ده که دارن ستایشم می کنن، دارن عبادتم می کنن. شاید روحموم اینقدر به هم چسبیده که احساسامون بعضی اوقات قاطی می شن؟
من از جهنمت نمی ترسم. بهشتتم به رخ من نکش. دستت واسه من رو شده. بهم قدرت بده. قدرت. قدرت....یاحق....یاحق...یا من اسمهه دواء و ذکره شفاء....شفاء
اینو تو عرش بزرگت اینقدر تکرار کن تا ببینی جهنمت ترس نداره....تو یه ذره ات خورشیده تمام وجودمون رو تأمین می کنه. یک عمره گناه می کنیم اما خورشیدت روشنه. آخه، خدا، جهنمت رو می خوای چی کار؟ عمر جاودان می خوایی به ما بدی بعد از این دنیا؟؟؟ اگه نمی دادی یعنی تبدیل می شدیم به هیچی؟ تو گل رو آفریدی، تو معنی شهادت رو خلق کردی، تو مادر آفریدی، تو به طبیعت پدر دادی. ازت نمی ترسم، می پرستم احساست رو، بوی گل رو که می آفریدی به این فکر نکردی یک کهکشان کوچیک بفمه موقع آفریدنش هزاران کهکشانت از احساس گداختند؟

تنها با گلها، گویم غمها را
چه کسی دانت ز غم هستی که به دل دارم
همه ی گلها را می بویم من